W szponach losu…

Są ludzie, którym szczęście mignie tylko na moment, na moment tylko się ukaże po to tylko, by uczynić życie tym smutniejsze i okrutniejsze.
/ Stanisław Dygat /

Już mnie nie pytaj, czy dobrze się czuję,
los chłoszcze batem tak niespodziewanie,
człowiek bezwiednie wpada w ciemną czeluść,
do zatracenia.

I brak już siły przed tą władzą losu,
co się nie liczy z oceanem bólu,
kpi ze słabości sobie wydumanej,
bez krztyny żalu.

Świat się przygląda tym podłym podchodom
z bardzo spokojną, wręcz zabawną miną,
jego arenę odwiedzają błaźni
ludzkiego losu.

Już nie mam mocy, by bronić się dzielnie
życie ułudą powoli się staje,
w której uczciwość jest wielce niemodna,
prawda topnieje.

Na scenie świata dochodzą do głosu
iście szatańskie, dziejowe zapędy,
one przywództwo chcą wygrać bez walki,
swoim orężem.

Uciekam w nicość, chowam się w pustkowiu,
gdzie jeszcze prawda mówi mocnym głosem,
bo w pełni świata nie znajduję miejsca,
bardzo mnie razi.