Wśród konstelacji gwiazd…

…w świetle dziennym, w tej jasności rozlanej, bladej i niemal pozbawionej cienia, dostrzegam mrok bardziej nieprzenikniony od mroku nocy.
/ Italo Calvino /

Noc w strojnej sukni ze srebra utkanej
składa w obłokach gwiezdne konstelacje,
to znów zagląda w okna rozświetlone
blaskiem księżyca.

Chwytam w swe dłonie migotliwe chwile,
pragnę, by blaskiem zalśniły twe oczy,
od gwiazd przejętym, na ich Mlecznej Drodze,
wprost u bram nieba.

Niech jego łaska pozwoli marzeniom
rozsiąść się śmiało na progu westchnienia,
przywdziać nadzieję, niczym niestłumioną,
w anielskim cieniu.

Łagodność nocy z wyższych sfer zesłana
będzie zaporą, co chroni przed mrokiem
ułudy życia, zaplatanej w sieci
ostrych pozorów.

W świetle księżyca znajdę twe spojrzenie,
co się odbija na granacie nocy,
razem z Heliosem na jego rydwanie
dotkniemy niebios.

Noc będzie naszym wiernym sprzymierzeńcem
w świetlistą przestrzeń dobrniemy bez bólu,
księżyc zaśpiewa rzewną kołysankę
w gwieździstej gamie.

Wygładzam kartkę, by nie spłoszyć chwili,
by ją zatrzymać już na całe życie,
rozjaśnić blaskiem, zaczerpniętym z niebios,
razem z gwiazdami.