Niebiańskie zadumanie

Zobaczyć świat w ziarenku, I niebo w dzikiej lilii, Pomieścić nieskończoność w ręku i wieczność w jednej chwili.
/ William Blade /

Niebo jest hojne w swej łaskawości.
obdarza czułością całą ziemię,
anielskim puchem wciąż ją pudruje,
podąża śladami zimy.

W bieli tonie już każda równina
i skrzą się powabnie górskie turnie.
W jasności bliżej ziemi do Nieba,
choć wiele dzieli te sfery.

Anioł przystanął na skraju Nieba,
w swoich oczach ma bezmiar dobroci.
Chciałby wziąć pod skrzydła ziemski padół,
by radość zakwitła na nim.

Chmury rozsiadły się osobliwie
zdumione w swej ulotnej postaci,
miejsce w przestworzach oddają słońcu,
by życie było jaśniejsze.

Na górskim trakcie anielskie pióra
znaczą niezwykłe podniebne szlaki,
gdzie wyobraźnia bezgłośnie zmierza,
a człowiekowi z nią raźniej.

A w mojej duszy błękit zagościł.
bo jej w takim kolorze do twarzy.
Pławi się w słońcu odbitym w bieli
I ciągle dalej podąża.

Niezłomne są jej tajne odmęty,
nieodgadnione emocji sfery.
Zatapia się w oceanie przeżyć
i szuka ich wciąż na nowo.