Mój dom w kolorze Nieba…

Dla człowieka, podobnie jak dla ptaka, świat ma wiele miejsc, gdzie można odpocząć, ale gniazdo tylko jedno.
/ Oliver Wendel Holmes /

Mój dom rodzinny, dziecięca Arkadia,
słodko pachnąca bezmiarem miłości,
w kolorze nieba, z księżycem u okna,
w pełni radości.

Z blachą pierników, czarujących Święta,
w mroźne wieczory, zasypane bielą,
gdy zapach świerku był niczym perfumy,
z wieczną nadzieją.

Rumiane jabłka na szklanej paterze
i rogaliki z węglowego pieca.
Zapach przenikał każdy zakamarek,
dom był fortecą.

Moje marzenia kryły się w pudełkach,
wśród innych skarbów, tak cennych w przeszłości,
Spełnione, często w obłokach bujały,
pełne miłości.

Świat jawił mi się jakby z pięknej baśni,
Mama w nim była wprost niezwykłą wróżką.
Spełniała moje dziecięce życzenia,
długie jak wstążka.

Ojciec się wcielał czasem w czarodzieja,
a wtedy wszystko zdawało się łatwe,
smok rodem z baśni był obłaskawiony
i kochał dziatwę.

Babcia czyniła w kuchni wiele cudów,
babki, faworki i inne specjały,
tace pierogów z przeróżnym nadzieniem
jej się imały.

Takiego domu się nie zapomina,
choć lata biegną wręcz nieubłaganie.
Przywodzą na myśl niebiańskie wspomnienia,
ze snem na sianie.