Jesienna makatka

Już dawno ucichł pierwszy szkolny dzwonek,
rosa się ścieli hen na wrzosowiskach,
a plecak wspomnień jest niezmiennie żywy,
i szczęściem tryska.

W sadzie jabłonie ślą uśmiech rumiany,
pąsowe wiśnie są niczym w letargu,
w spiżarniach kosze już się przepełniły
od leśnych skarbów…

I coraz ciszej w każdym zagajniku,
Leśmian w chruśniaku już malin nie szuka,
one w gościnę przybyły w domostwa,
błogo im tutaj.

Ogród przedziwny stroi się paradnie
na powitanie swej Pani Jesieni,
gamą kolorów połyskuje w słońcu
na Matce Ziemi.

Pod paprociami ukryły się grzyby,
one nie pysznią się przed całym światem,
skromność wpisana w bure kapelusze,
w ich własną szatę,

Słońce leniwie spogląda z wysoka,
swoim uśmiechem zdobi smętne rżyska,
w duszy radość zmieszana ze smutkiem,
każdemu bliska.

* * *

Ulotne chwile skrywam w głębi duszy,
aby je ustrzec przed pułapką losu.
Nie mogę stracić drobin swego szczęścia
w świecie patosu.

Będą osłodą w szarówce jesieni,
kiedy natura skąpi swych uroków,
taka makatka, zapisana w duszy,
przegoni mroki.