Niepokorna Artystka!

Przyrodę ogarnia jesień i jesiennie robi się we mnie i wokół mnie.
/ Johann Wolfgang von Goethe, Cierpienia młodego Wertera/

O, jesieni, przekorna, kapryśna królowo!
Rozlewałaś magię barw, tańcząc wdzięcznie z mgłami,
a dziś zasnułaś ziemię ponurą szarością,
nawet niebo zmętniało, łka rzewnymi łzami.

Rdzawe liście wraz z tobą w tany się wdawały,
wiatr rytm wybijał śmiało, dodając otuchy,
czesał klony na skwerach, barwiłaś kasztany,
a teraz już jedynie czynisz zawieruchy.

Nawet słońce ostatnio bardzo posmutniało,
wbiło się gdzieś w przestworza, bo tu nieprzyjemnie,
a ty wciąż przędziesz szarość i wrzeciona zmieniasz,
ale barwnej nici już szukać nadaremnie.

Jeszcze wczoraj złoty pył sypałaś na ziemię,
lśniły wzgórza, doliny i każdy zakątek.
W bursztynowej poświacie parki się pławiły,
a obłoki ceniły malarski obrządek.

Dziś w szarości tonie świat, wiatr myśli zagarnia,
brak w nich pastelowych barw, zginęły rudości.
Smętny woal snuje się z rana do wieczora,
nie słychać pogodnych nut, smutek się rozgościł.

Wiatr po polach szaleje z tęsknoty za latem,
szarpie drzewom czupryny, jakby nieprzytomnie.
Goni z miejsca na miejsce bardzo nieukładny,
a jesień czyni zamęt zupełnie bezszumnie.