Jan Paweł II – Wielki Zwykły Człowiek

/ wiersz inspirowany utworem SŁOWIAŃSKI PAPIEŻ Juliusza Słowackiego /

Pośród niesnasek Pan Bóg uderza
W ogromny dzwon,
Dla słowiańskiego oto papieża
Otworzył tron…
/ Juliusz Słowacki /

Wtem dzwon uderzył i prorocze tony
świat wypełniły, na papieskim tronie
zasiadł w końcu On, Wielki, Zwykły Człowiek,
i niebo płonie.

Mijają lata, czas w bólach zrodzony,
ale on przynosi dzban pełen miłości.
Kruszy nienawiść, burzy twarde mury
ludzkiej podłości.

Przemierza szlaki, innym niewskazane,
zanosi prawdę, w dusze wlewa wiarę,
Buduje mosty ponad przepaściami,
rozpędza swary.

Dobro wyrasta wprost na jego śladach,
chociaż żaden szaman go nie pielęgnuje,
bo tym ogrodem są spragnione serca
i tam króluje.

Narody brata, w swoim radość budzi,
wskrzesza nadzieję, zagubioną w dziejach.
Jest niczym mocarz, walczący orężem,
znany w esejach.

On słowem walczy, w którym wielka siła,
budzi ospałych, wątpiących zadziwia.
Nie czyni tego dla bezdusznej chwały,
którą świat skrywa.

Jest przewodnikiem po wybojach życia,
orędownikiem na ścieżkach nadziei,
rozsiewa wiarę, szczęście wokół mnoży
w wielkiej zawiei.

Wtem książkę życia coś nagle zamyka,
ustają wiatry i milkną narody,
ze sceny życia schodzi Wielki Człowiek,
świat bez urody.

* * *

Teraz w niebiańskiej przestrzeni wędruje
i stamtąd stałą otuchą nas wspiera,
jest naszym Ojcem Świętym pośród Świętych,
co złe odpiera.