Dzień w kolorze jesieni…

/ i przyszła delikatnie, na paluszkach… /

Jesień stąpa skrycie po śladach lata,
ukradkiem spogląda do tyłu,
jeszcze niepewna, nieco stremowana,
w sukni skrojonej z szyszek chmielu.

Paletą barw chełpi się niemożliwie,
złociste dywany rozrzuca,
w słonecznym blasku przegląda się chciwie
i płynie na obłokach nocą.

Senny świat mami każdego poranka,
mgłom każe wirować bezwolnie,
blaskiem słońca je przyobleka
i pomyka dalej swobodnie.

Tak jesień bawi się z wrześniem w podchody,
zbiera, co zostało po lecie,
brzozom i olchom plącze płowe włosy,
kasztany z dębami chce zbratać.

Bo one oprą się deszczom i burzom,
nie zmiecie ich żadna wichura,
niebawem przysną smętną porą,
a wiosną znów wtopią się w chmury.

* * *

Pławmy się w złocistym blasku jesieni,
bo ten stan nie potrwa zbyt długo.
Gdy dopadną nas jesienne szarugi,
zatęsknimy za słońca smugą.

Zapragniemy ciepłych wiatru porywów,
co przynoszą niebiańskie myśli,
popłyniemy w magię marzeń odległą,
uwierzymy w to, co się wyśni.