Anielski spektakl zimy

Wychodzimy z zimy trochę bladzi
Trochę jakby z zaspy zamyślenia
/Adam Ziemianin, wyk. Wolna Grupa Bukowina /

Świat przysnął w puchowej pościeli,
z nieba płyną śnieżne potoki,
tak białe, jak anielskie skrzydła,
poszarpane wymyślnie.

Jest cicho i tak uroczyście,
czas przystanął w pośpiechu myśli,
ziemia pławi się w tej kipieli,
tak zapamiętale.

A w niebiańskiej przestrzeni gwarno,
puch przedziera się przez nią chmarą,
z zamieszania rodzą się wzory
śnieżnej biżuterii.

Ziemia bez ustanku przywdziewa
te misterne dzieła na siebie
i coraz bliżej jej do Nieba
w niewinności bieli.

Zanurzam w niej swoje marzenia,
szukam gwiazd, które nam sprzyjają,
stąpam cicho w otchłani nocy,
po śladach na śniegu.

Myśli snuję w ułudzie czasu,
co przysiadły na zimowej bieli,
w nich jawią się moje pragnienia,
na skraju niebytu.

Błękit się rozchmurzył powabnie,
zachwycony zimowym dziełem,
jeszcze pragnie dodać uroku
wybielonej ziemi.